Είχα καιρό να περπατήσω σε βουνό ίσως πάνω από μήνα.

Κάπως μου έλειπε. Έτσι δυο τρεις φίλοι από τον ΟΦΟΝ αποφασίσαμε να πάμε Πάρνηθα αλλά στους δυο τρεις φίλους προστέθηκαν και άλλοι 10 φίλοι και γίναμε μια μικρή ομάδα. Ξεκινήσαμε πρωί Κυριακής, όπως πάντα, φτάνοντας στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί υπήρχαν και άλλες ομάδες και βρήκα παλιούς γνωστούς από άλλες ομάδες βλέπετε στο βουνό όλοι είναι γνωστοί όλοι θυμόμαστε τον διπλανό μας γιατί ίσως να μας έδωσε ένα χέρι βοήθειας σε μια κατηφόρα, σε μια ανηφόρα, στα χιόνια και έτσι τον θυμάσαι. Χαιρετηθήκαμε και ο καθένας έφυγε με την ομάδα του.

Υποσχεθήκαμε όμως να συναντηθούμε ξανά στο βουνό και να περπατήσουμε παρέα. Η ομάδα μας έκανε μια ήρεμη πορεία και η αλήθεια είναι ότι πήγα σε μέρη που δεν τα θυμόμουνα ή δεν τα είχα ξαναπερπατήσει και ας ήταν Πάρνηθα. Στην πορεία σκεφτήκαμε να μιλήσουμε με παλιά μέλη και να ξεκινήσει πάλι μετά από πολύ σιωπή η ορειβατική παρέα – ομάδα του ΟΦΟΝ. Και ίσως τις επόμενες μέρες να ανταμώσουμε με μεγαλύτερο πούλμαν με μεγαλύτερη παρέα. Ναι πρέπει να πω και κάτι ακόμα: «Ανεβήκαμε στην μικρή κορυφή της Πάρνηθας, και ναι-ναι ακούμπησα κολωνάκι». Όντως η κορφή ήταν η πιο μικρή κορφή της Πάρνηθας αλλά το κολωνάκι ήταν κολωνάκι.

Γυρίσαμε νωρίς πίσω αλλά η υπόσχεση είχε ήδη δοθεί: Προχωράμε και συναντιόμαστε ξανά!!!

Οι φωτογραφίες και το κείμενο από φίλες του Ο.Φ.Ο.Ν..