Κυριακή πρωί 11/02/2024  γωνία Γέμελου και Πέτρου Ράλλη, στην παρέα μας, στον ΟΦΟΝ. Ορειβατική εκδρομή στον Ελικώνα στο Κυριάκι.

Στο Κυριάκι ήταν η  πρώτη μου ορειβασία με τον ΟΦΟΝ. Πολλοί φίλοι λείπανε από τότε, αλλά ήταν δίπλα μου‧ άλλοι‧ καινούργιοι‧ που θα μου δίνανε το χέρι τους και θα μου δείχνανε για μια ακόμα φορά πως μια μέρα μπορεί να γίνει όμορφη

Ξεκινήσαμε στις επτά το πρωί. Εάν έλεγα ότι όλοι νυστάζαμε, ψέματα δεν θα ήταν. Οι περισσότεροι περιμέναμε τον διπλανό να πει μια λέξη για να ξεκινήσουμε κουβέντα. Έτσι και έγινε. Δεν αργήσαμε να μπούμε σε συζητήσεις και ας ήταν επτά το πρωί. Τα θέματα καυτά και ειδικά για όσους ήταν γονείς. Τι θα γίνει με τους φοιτητές, πως θα είναι η επόμενη μέρα για τα παιδιά. Οι αγρότες θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα ή θα συνεχίσουν οι μεσάζοντες να παίρνουν το μεγαλύτερο κομμάτι του κόπου τους.  Η συζήτηση στον ΟΦΟΝ πάντα ζωηρή είτε επτά το πρωί είτε δέκα το βράδυ.  Και φτάσαμε στο πρώτο διάλειμμα, κάτι να φάμε, κάτι να τσιμπήσουμε κάτι να πούμε για την πορεία. 

Μετά μία ώρα φτάσαμε στον Ελικώνα στην αρχή της πορείας μας στο σημείο «Λούτσα Τζαβέλα». Μπατόν, έλεγχο τσάντας και ξεκινήσαμε! Πρωτοστάτισσα η Ιουλιανή, ένα κορίτσι πέντε ετών. Ένα τέλειο παιδί που δεν διαμαρτυρήθηκε για την τετράωρη πορεία ούτε μία στιγμή.  Στην μέση της διαδρομής τραγούδαγε όλα τα τραγούδια του νηπιαγωγείου. Η παιδική της φωνή γέμιζε το βουνό.

Ίσιωμα δεν ήταν, δύσκολη δεν ήταν -όταν τελειώνει μια πορεία πάντα λες τέλεια ήταν.  Το χιόνι αρκετό. Παντού κυριαρχούσαν τα  χρώματα πράσινο, λευκό και γαλάζιο. Αλλά έλειπε το τσίπουρο του Γιώργου και τα κεφτεδάκια του. Αρρώστησε το καμάρι μας και δεν έστειλε ούτε φρυγανιά, χαχαχα!  Όλοι τα πήγαμε υπέροχα στην πορεία και ας βουλιάζαμε στο χιόνι. Βέβαια ακούστηκε και η φωνή: “Σε πόση ώρα φτάνουμε;” και πήρε την σταθερή απάντηση σε ένα τέταρτο (μόνιμη απάντηση αρχηγών της ορειβασίας). Φτάσαμε στο Κυριάκι όχι σε ένα τέταρτο αλλά σε μιάμιση ώρα από το τέταρτο αλλά στην διάρκεια της πορείας είχαμε μιλήσει για θέατρο, κινηματογράφο και για τους φόβους του αύριο. Η συζήτηση πάει σαν πεταλούδα από θέμα σε θέμα και ο ΟΦΟΝ συζητάει για όλα τα θέματα.

Και φτάσαμε στο χωριό. Λέμε πέντε ταβέρνες έχει, θα φάμε ωραία.  Πάμε στην πρώτη κλειστή, η δεύτερη το ίδιο, το ίδιο και οι υπόλοιπες. Και ευτυχώς που η τελευταία η «Αννέτα» ήταν ανοιχτή και μας καλοδέχτηκε. Και φυσικά φάγαμε τα πάντα. Κάποιες παρέες που θέλανε ένα τσιπουράκι πήγανε σε ένα μικρό καφενείο και το χάρηκαν και εκείνοι. Και το κρασί έρεε και το φαγητό νόστιμο και οι φίλοι ζεστοί. Και ήπιαμε και βγάλαμε τα εσώψυχα μας και καταλήξαμε σε σοφά συμπεράσματα και εκεί που πάμε να φύγουμε έρχεται το γλυκό της κυρίας Μάτας. Τι γλύκα είχε αυτό το κομμάτι; Όταν κάτι προσφέρετε με αγάπη έχει περισσότερη γλύκα από οτιδήποτε άλλο. Και ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Φεύγαμε από την ταβέρνα τραγουδώντας. Το ρεπερτόριο συνεχίστηκε και μέσα στο λεωφορείο. Ευτυχώς που ο τραγουδιστής ήταν ο Καλοφωνίξ του ΟΦΟΝ και όχι ο Κακοφωνίξ του Αστεριξ.

Μέσα στο λεωφορείο πέσανε ωραίες ιδέες για Τσικνοπέμπτη και για το Τετραήμερο του Αγίου Πνεύματος.  Όλα θα ανακοινωθούν εν καιρώ. Σε ευχαριστώ ΟΦΟΝ για μια ακόμα φορά για την εκδρομή στο Κυριάκι και ας έχουν περάσει 18 χρόνια από την πρώτη μου εκδρομή μαζί σου στο Κυριάκι.  Τα δένδρα στο Κυριάκι ήταν αλλιώς άλλα οι άνθρωποι του ΟΦΟΝ είχαν παραμείνει ίδιοι: ζεστοί, φιλόξενοι και ποιητές.

Θα κλείσω με κάτι που άκουσα και μου άρεσε: «Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και τι θα πιούμε.» —Επίκουρος.

Ραντεβού στις επόμενες εκδρομές μέχρι τότε να περνάτε όμορφα και να αγαπάτε τον εαυτό σας. Σας περιμένουμε κι εσάς!