7:15, στην πόρτα του Ο.Φ.Ο.Ν., να περιμένω τους συνοδοιπόρους μου για μια ακόμη εκδρομή. Σήμερα πάμε Αλωνίσταινα – Βυτίνα. Πάντα ανάμεικτα συναισθήματα: “Είμαι χάλια, δεν θα περπατήσω, μήπως δεν έπρεπε να έρθω και ό,τι άλλες σκέψεις μπορείς να φανταστείς”.

7:20 στέκεται μπροστά μου μια κοπέλα λέει “Είμαι η Μαρία”. Αδύνατον! Δέκα-δώδεκα χρόνια πίσω! Τόσα έχουμε να συναντηθούμε. Είναι ίδια. Είμαστε στο ίδιο σημείο, είμαστε στην ίδια παρέα αλλά είναι όλα τόσο διαφορετικά. Μου έρχεται ένα τραγούδι στο μυαλό… “Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια…” Μαζευόμαστε, μπαίνουμε στο λεωφορείο. Την θέση μου την έχει πιάσει κάποιος άλλος αλλά δεν πειράζει… Είναι καλή παρέα.  Σε αυτή την εκδρομή καθυστερημένος φτάνει ο Γιώργος βάζουμε στοίχημα ότι έφερε τσίπουρο, κεφτεδάκια κλπ. Το χάσαμε το στοίχημα. Δεν ήρθε ούτε η μαμά του Γιάννη χάσαμε και το γλυκό. Αλλά η κ. Δήμητρα έφερε κουλουράκια για πρωινό ξύπνημα και καλή πορεία. Τα τιμήσαμε!

Στάση για καφέ, κατεβαίνουνε. Στο μαγαζί υπάρχει μια ουρά μέχρι Σύνταγμα αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Γιατί; Γιατί βλέπουμε φίλες-φίλους από άλλους ορειβατικούς συλλόγους. Είναι άνοιξη, ωραία μέρα και όλοι πάμε να κατακτήσουμε το Μαίναλο. Ευχόμαστε καλή πορεία ο ένας στον άλλον και ξεκινάει το κάθε λεωφορείο για τον προορισμό του.

Με αυτά και μ’ εκείνα φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης. Ένα τοπίο μαγικό, μια άνοιξη σε όλο της το μεγαλείο και μια μέρα έτοιμη για δράση! Ξεκινήσαμε. Περπατήσαμε δίπλα σε ποτάμι, μέσα στα έλατα, είχαμε μπροστά μας ανηφόρα-κατηφόρα αλλά δεν μας πείραζε. Ήταν αυτό που θέλαμε. Κάναμε την πρώτη στάση…. Τίποτα παιδιά ούτε τσίπουρο ούτε ένας γίγαντας, ούτε έστω μια ελιά. Όλοι στην δίαιτα.

Σε λίγο η πρώτη ομάδα χαιρέτησε. Έπρεπε να ανεβάσει τους ηλεκτρολύτες της με παγωμένες μπύρες και με πικάντικους μεζέδες να ανεβάσει την πίεση. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι στον Ο.Φ.Ο.Ν. πραγματοποιούμε πορείες με τα χιλιόμετρα που θέλει η κάθε ομάδα. Το συγκεκριμένο γεγονός και ένα μεγάλο ευχαριστώ το οφείλουμε στον Βασίλη, το οδηγό μας.

Δεν θα αναφερθώ στο τι φάγαμε ούτε στο τι ήπιαμε. Δεν θα ήταν σωστό και πρέπον. Θα κλείσω με το εξής: Ότι και η ομάδα που έκανε πέντε ώρες πορεία πρόλαβε και έφαγε μέχρι και λουκουμάδες. Τέλειοι!

Ήρθε η ώρα της επιστροφής… Άλλοι τρεκλίζανε στον δρόμο, άλλοι τραγουδούσανε. Αλλά όλοι συμφωνούσαμε για την πορεία. Με αυτά και με εκείνα πάντως, φτάσαμε στο λεωφορείο. Η ημέρα τελείωνε και εμείς φτάνουμε στην Νίκαια.

Περάσαμε πολύ ωραία. Αυτό δεν μας εμποδίζει από τα θυμόμαστε και τα προβλήματα που έχει ο κόσμος. Σαν καλός οδηγός μάς το θύμισε ο Βασίλης ότι αυτήν την ώρα ακόμα σκοτώνονται μικροί και μεγάλοι φίλοι μας στην Γάζα. Κι εμείς δεν μπορούμε να σιωπούμε. Τελειώνει η εκδρομή…. Τον Μαίναλο τον κουβαλάμε μέσα μας. Τα γέλια στην ψυχή μας. Ραντεβού στις επόμενες εκδρομές όλοι να είστε καλά μέχρι τότε.

Πιστεύω ότι κάθε πεζοπορική ορειβατική εκδρομή κάνει καλό στο σώμα μας, στα πόδια μας αλλά περισσότερο στην ψυχή μας. Αγκαλιές και φιλιά σε όλους σας.