Ένα από τα πιο βιωματικά έργα του Μενέλαου Λουντέμη το «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0», διασκευασμένο για το θέατρο από την Σοφία Αδαμίδου και  σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, που για πρώτη φορά ανέβηκα στο θέατρο OLVIO, παρακολούθησαν τα μέλη και οι φίλοι του ΟΦΟΝ στις 18 Μαρτίου.

Το Δ.Σ. του ΟΦΟΝ ευχαριστεί όλους και όλες για τη συμμετοχή που ήταν παραπάνω από το αναμενόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η θεατρική παράσταση ακούμπησε από την στιγμή του ανεβάσματός της στο θέατρο, όπως και του Οφονίτες και τις ΟΦΟΝίτισσες.

Η συγγραφική πένα του Μενέλαου Λουντέμη αλλά και η γλαφυρή αποτύπωση της στο θέατρο από όλους τους συντελεστές, βοήθησε τους θεατές να μνημονεύσουν όλους εκείνους που βασανίστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης  της Μακρόνησου, όπως και να συγκινηθούν βλέποντας τη μεγάλη προσπάθεια των εξορισθέντων που κατέλαβαν για να μην λιγοψυχήσουν και προδώσουν τα ιδανικά τους κάτω από αυτά τα βασανιστήρια.

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Μενέλαος Λουντέμης στο μυθιστόρημα «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0» περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τις συνθήκες κράτησης κάτω από το εγκληματικό καθεστώς «πειθαρχημένης διαβίωσης» και βασανιστηρίων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου, όπου κυριαρχούσαν η ωμή βία, ο τρόμος και η απελπισία, αλλά και η λεβεντιά και η αξιοπρέπεια των εξορισθέντων.

«Το νησί αυτό, που διαδραματίζεται σήμερα η ιστορία μας» -γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης- «είναι το τοπίο όπου το έγκλημα δοξάστηκε σαν ύψιστη αρετή. Όπου μέσα απ’ το λαρύγγι του ανθρώπου πέρασαν -για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας- φθόγγοι άγνωστοι…Ήρθε μια νύχτα που το νησί κλυδωνίζεται σαν ακυβέρνητο σκάφος. Αυτή τη νύχτα -οι φθόγγοι αυτοί οι άγνωστοι- ακούστηκαν τόσο δυνατά, που οι μεταλλωρύχοι της αντικρινής πλαγιάς τρόμαξαν και κρύφτηκαν στις στοές τους. Ήταν οχτώ του Δεκέμβρη, χίλια εννιακόσια σαράντα εννέα, χρόνια ύστερα απ’ τη γέννησή του γιου μιας χωρικής που τον σταύρωσαν -μια φορά- πάνω σ’ ένα ξύλο σ’ ένα λόφο της Σιών, επειδή κουβάλησε μαζί του καινούργιες ιδέες. Βλέπετε οι ιδέες, κάθε φορά που έχουν απόλυτους τους ιδιοκτήτες, που άμα δεν έρχονται στα μέτρα που θέλουν αυτοί, παίρνουν το κεφάλι που τις έχει…»

O «φακός» του Μενέλαου Λουντέμη εστιάζει σε δύο από τους κρατούμενους αγωνιστές. Είναι οι πρωταγωνιστές – θύματα αυτής της ενορχηστρωμένης θηριωδίας, ο Γιώργης και ο Παναής. Δεμένοι χέρι – χέρι με τις χειροπέδες σ’ όλη τη διάρκεια της εξορίας τους, μέσα στη φρίκη της Μακρονήσου εξακολουθούν και παραμένουν άνθρωποι. Βοηθάνε και σώζουν στο καΐκι τον δεσμοφύλακά τους από βέβαιο πνιγμό, θυμούνται τις μανάδες τους και σκέφτονται τις αγαπημένες τους, προσπαθούν να κάνουν καλύτερο άνθρωπο τον Στελάρα ή Μελιτζάνα, αυτόν τον λαϊκό άνθρωπο, τον μικροαπατεώνα -που προσποιείται τον βασανιστή τους στο Μακρονήσι- που επηρεάζεται βαθύτατα από την ανθρωπιά τους, και πάνω απ’ όλα εξακολουθούν και επιμένουν να περπατάνε με τα δύο πόδια σε πείσμα των βασανιστών τους που τους θέλουν να περπατάνε με τα τέσσερα σαν άγρια θηρία, δεν υπογράφουν δήλωση και ονειρεύονται τον καλύτερο και δικαιότερο κόσμο για τον οποίο αγωνίζονται…

Λοιπό συντελεστές: Μουσική: Νότης Μαυρουδής. Σκηνικά: Ντέιβιντ Νεγρίν. Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου. Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου. Sound Design: Μανώλης Μανουσάκης. Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα. Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Καραμάνη. Σκηνοθεσία Video: Γιώργος Κορδέλλας. Video art cinematography: Δημήτρης Ζόγκας, Παναγιώτης Ανδρεαδάκης. Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης. Παίζουν: Χάρης Μαυρουδής, Δημήτρης Μαύρος, Χριστόδουλος Στυλιανού, Νότης Παρασκευόπουλος, Στέλιος Γεράνης.